O nas

Kamienie szlachetne — jak wskazuje ich nazwa — wyróżniają się spośród innych minerałów pięknem, trwałością i rzadkością występowania. Są one różnobarwne, najczęściej przezroczyste i odznaczają się silnym połyskiem. Na piękno kamieni szlachetnych składają się ich barwy, przezroczystość i czystość, żywy połysk i ogień.

Najbardziej ceniony jest diament, wprawdzie przeważnie bezbarwny, lecz o niezrównanym blasku i ogniu. Szmaragdy, rubiny i szafiry mają piękne, głębokie barwy, lecz połysk znacznie słabszy niż diamenty. Opale pociągają grą barw, a nieprzezroczysty turkus — swoistą niebieskawą barwą. Szczególnie cenione są kamienie przezroczyste, o delikatnych i subtelnych odcieniach. Aby wydobyć pełnię blasku z kryształów, stosuje się szlifowanie, tj. sztuczne wytwarzanie na powierzchni kamienia licznych ścianek odbijających i załamujących promienie świetlne.

Decydującym o wartości kamieni szlachetnych czynnikiem jest trwałość, dzięki której długo nie ulegają one zmianom. Są one nie tylko odporne na niszczące działania chemiczne, lecz mają dużą twardość i nie ulegają zarysowaniu przez otaczające je przedmioty czy cząstki pyłu unoszące się w powietrzu. Najwyższą ze wszystkich minerałów twardość ma diament, co — obok innych własności — zdecydowało, że jest on uważany za najcenniejszy kamień szlachetny. Zbliżoną do diamentu twardość mają rubin i szafir, chryzoberyl i topaz, nieco mniejszą — szmaragd i akwamaryn, cyrkon i granaty.

Do najcenniejszych kamieni zaliczano przez wieki oprócz diamentu, nazywanego nieraz królem kamieni szlachetnych, szmaragdy, rubiny i szafiry. Były one i są bardzo poszukiwane, osiągając najwyższe ceny w porównaniu z innymi kamieniami, określanymi niekiedy jako kamienie półszlachetne. Tradycyjny podział kamieni na szlachetne i półszlachetne nie jest ścisły. Przykładem może być opal uważany zwykle za kamień półszlachetny, podobnie jak różne odmiany kwarcu i chalcedonu. Niektóre jednak odmiany opalu, odznaczające się piękną grą barw, zaliczane są do kamieni szlachetnych. Na międzynarodowych zjazdach jubilerów dąży się do usunięcia tego podziału, którego główną podstawą jest cena kamieni, niemniej jednak nazwa kamienie półszlachetne utrzymuje się nadal.

Autor bardzo obszernej monografii kamieni szlachetnych M. Bauer (III wyd. opracowane przez K. Schlossmachera, 1932) zaliczył do kamieni szlachetnych: diament, korund (rubin, szafir), chryzoberyl, spinel, topaz. beryl (szmaragd, akwamaryn). euklaz, cyrkon (hiacynt), turmalin, oliwin, spodumen (hiddenit, kunzyt),. opal szlachetny i turkus. Do kamieni półszlachetnych zostały przez niego zaliczone: prehnit, kordieryt (dychroit), opal, turkus, sodalit, lazuryt (lapis lazuli), granaty (pirop, almandyn, spessartyn, hessonit, demantoid, uwarowit), andaluzyt, sillimanit, kwarc (kryształ górski, cytryn, kwarc zadymiony, morion, ametyst i in.), amfibol (nefryt), piroksen (jadeit), skalenie (adular, kamień księżycowy, mikroklin, labrador i in.), wezuwian, piryt, chalkopiryt,. markasyt, hematyt, serpentyn, agalmatolit, malachit, dioptaz, smitsonit, chryzokola, obsydian, mołdawit, bursztyn, gagat.