Metoda Kyropoluosa

Metoda wyciągania kryształów z cieczy opracowana przez Czochralskiego i zmodyfikowana przez bardzo wielu innych fizyków należy do grupy metod krystalizacji przez chłodzenie substancji stopionej o tym samym składzie co hodowany kryształ.

Metodą podobną do metody Czochralskiego jest metoda Kyropoluosa opracowana w 1925 roku. Jest to również metoda wyciągania kryształów, ale nie wykorzystująca sił przylegania i naturalnego chłodzenia podniesionej ponad lustro cieczy porcji ciekłego materiału, lecz prowadząca do zamrożenia porcji cieczy w tyglu. Zasadę metody najlepiej można zrozumieć analizując rysunek. Zarodek kryształu umocowany jest w specjalnym, intensywnie chłodzonym uchwycie. Chłodzenie uzyskuje się przez przepływ powietrza, wody lub innej cieczy-np. stopionego metalu przez uchwyt.

Uchwyt wraz z zarodkiem opuszczamy w dół, aż do zetknięcia się z cieczą. Ponieważ temperatura zarodka jest niższa od temperatury cieczy, następuje jej krzepnięcie i jakby namrażanie na powierzchni zarodka. I znowu – podobnie jak w metodzie Czochralskiego, uchwyt z rosnącym zarodkiem unosimy do góry. Szybkość unoszenia nie jest jednak zależna od różnicy między siłą przylegania a ciężkością cieczy, tylko od szybkości narastania, „namrażania” hodowanego kryształu. Metoda ta nie nadaje się jednak do hodowania kryształów o wysokich temperaturach topienia, a więc i do hodowania kamieni szlachetnych. Znalazła natomiast powszechne zastosowanie w hodowaniu monokryształów soli o niskiej temperaturze topnienia, w tym soli kuchennej.