CO TO JEST KARAT?
Wartość kamieni szlachetnych zależy od kilku czynników, między innymi od częstości występowania, barwy i czystości, poprawności szlifu oraz wielkości.
Tę ostatnią określa się w karatach. Wprowadzono ją, ponieważ towar na ogół bardzo drogi i o-ferowany w mikroskopijnych ilościach trudno było określać miarami znajdującymi się w powszechnym użyciu.
Karat wywodzi się — tak jak pierwsze diamenty — z Indii, a jego pierwowzorem były nasiona drzewa koralowego, wyjątkowo identyczne pod względem wagi, ważące z minimalnym odchyleniem po 0,2 grama. Inne źródła podają, iż ojczyzną karata były kraje arabskie lub Grecja. Tam za jednostkę miary przyjęto nasiona ze strąków drzewa świętojańskiego, zwane „keration”. Tak czy inaczej — u kolebki odważników do szlachetnych kamieni leżały nasiona roślin.
Ale podobnie jak inne miary, tak i słowo karat nie oznaczało wszędzie tyle samo. Angielski karat miał więc 205,409 miligrama, francuski — 205,5, holenderski — 205,71, brazylijski — 192,2, austriacki — 206,13, a florentyński — 197,2. Nie trzeba dodawać, że ten rozgardiasz doprowadzał do wielu nieporozumień. Ostatecznie, a było to w 1914 roku — sprawę uregulowano na szczeblu międzynarodowym i od tego czasu obowiązuje wszędzie tzw. karat metryczny, przez który rozumie się ciężar równy 0,2 g.
Oczywiście, konieczne są superdokładne wagi, aby móc prawidłowo oznaczać wielkość poszczególnych kamieni, z których większość to przecież… kamyczki. W Leningradzie korzysta się, na przykład, z wag mających karatową skalę, a działających z dokładnością do 0,005 karata.